تَرَک دیوار امنیتی از هلمند تا ارزگان

تَرَک  دیوار امنیتی از هلمند تا ارزگان

در خاطرات دو سالة حکومت وحدت ملی مشکلات فراوان مشاهده می شود که بخشی عمدة آن ریشه های طویل در حکومت های گذشته دارد. خویش خوری ها و مافیا پروری های حکومت پشین بیستر معضلات بزرگ را در کشور فراهم آورد. فساد اداری با آمار و ارقام های متحیر کننده در حلقه های بالای حکومت موجب گردید، این پدیده در افغانستان به یک سنت تبدیل شود. مهندسی نمودن انتخابات و کمسیون بدنام انتخاباتی دستآورد دیگر حکومت گذشته است که کلیت نظام ناموفق امروز را بر مردم تحمیل نمود. آزاد سازی چهره های خطرناک گروهای تروریستی به بهانه های مختلف از زندان های کشور، بٌنبست امنیتی امروز را بوجود آورده است. صدها نوع مدیریت های سؤ و غرض آلودِ گردانندگان اصلی حکومت قبلی سبب گردیده تا امروز، افغانستان به بحران های متعدد از جمله دغدغة بحران مشروعیت کلیت نظام در نزد مردم مواجه شده است. ازدیاد نا امنی و قدرت گرفتن تروریستان در تمامی نقاط افغانستان یکی از چالش های اساسی برای حکومت فعلی است که به باور اغلب این بحران نیز علاوه بر عوامل منطقه­یی، عامل درونی دارد که بیشترش به گذشته بر می گردد. آزاد کردن چهره های اصلی طالبان و گروهک های دیگر تروریستی، جبهة دشمن را گرم و لشکر رو به انحطاط دشمنان مردم افغانستان را دوباره احیا نمود و کار بجای رسیده است که اکنون با آن مواجه هستیم. اما دوسال دوران حاکمیت حکومت وحدت ملی و کارکردهای این حکومت نیز آبِ شده است بر آسیاب دشمن. اختلافات و درگیری های سود محور و چوکی محور در درون این نظام دوسره بر اوضاع تیرة امنیتی در کشور، سخت تأثیر بد گذاشته است. ناکام ماندن حکومت در امر مبارزه با فساد اداری رایج شده در افغانستان؛ ناکامی در برگزاری انتخابات پارلمانی و شوراهای ولسوالی و همچنان اصلاح نظام انتخاباتی، توزیع تذکره برقی، ایجاد همگرایی ملی میان طیف های مختلف جامعه، همه اثرات منفی بر کارکرد حکومت داشته است. فاصلة که از اینگونه موضوعات میان مردم و حکومت بوجود آمده است شدیداً نگران کننده و پایه های حکومت را متزلزل می سازد.

بادر نظرداشت تمامی این واقعیت ها، دلخوشی مردم افغانستان این بود نیروهای امنیتی، خوب، صادق و دارای قدرت دفاعی از حیثیت وطن را در اختیار دارند. اما سؤ مدیریت و پنهان کاری ها و در لاک دفاع قرار دادن این نیروها از طرف حلقه های بلند حکومت وحدت ملی دو مسأله را باعث شده است.

نخست اینکه باور مندی مردم نسبت به نیروهای امنیتی کشور دچار خدشه و تزلزل گردیده است. گمانه زنی های میان مردم دیده و شنیده می شود مبنی بر اینکه اردوی ملی، پولیس و امنیت ملی در گرو بازی ها و اختلافات حلقة رأس هرم قدرت گرفتار اند. از درز ها و تَرَک های صحبت می کنند که در صفوف نیروهای امنیتی کشور سبب ناکامی و سقوط ولسوالی ها و مناطق می شوند. این روحیه بر گرفته شده از کارکرد است که مدیران ارشد امنیتی در سطح کشور برای مردم ایجاد نموده است. پارسال سقوط یک شبه و بدون مقاومت جدی ولایت مهم چون کندز، باتوجه به تمامی امکانات نظامی و دفاعی این ذهنیت را در میان مردم بیش از پیش تقویت نمود. افتادن وسایل و تجهیزات پیشرفتة نظامی فراوان در سقوط قندز بدست دشمن، جبهة تروریستان را قوی تر ساخت و به آنها روحیه داد. جدی نگرفتن گروگان گیری و کشته شدن مسافران بی گناه در شاهراه های کشور از جانب حکومت چراغ سبز دیگری بود برای تقویت دحشت آفرینان و ترویج این سناریو در سطح کشور.

نکتة دوم، حالت دفاعی قرار دادن نیروهای امنیتی و عدم رسیدگی و به محاکمه کشاندن عملان اصلی قضایای خونین در سطح کشور، زمینة را ایجاد نمود، تا تیغ کشندة تروریستان از قبل تیز تر شود و عاملان آنها نیز با خاطر آسوده و به دور از نگرانی ها، رخنه های اساسی را برای نفوذ تخریب کارانة آنان در درون نظام بوجود بیاورند. اینکار بدون تردید روحیة دشمنان مردم افغانستان و دشمنان نظام را قوی ساخته است، تا حدی که امروز به راحتی می توانند در جاهای مختلف این سرزمین جای برای خود باز کنند و به آسانی مناطق و ولسوالی های را تحت تصرف بیاورند و از آن جا به عنوان پایگاه امن، امور تخریبی شان را دیزاین و عملی سازند. نگرانی عمدة که امروز و جود دارد این است که چرا به نیروهای امنیتی اجازه حمله داده نمی شود؟ چرا در قسمت اکمالات و تجهیز نیروهای امنیتی توجه نمی گردد؟ اساساً حکومت چرا پلان های بنیادی برای پاکسازی مناطق شناخته شده از وجود تروریستان ندارد؟ تسلیم شدن 150 پستة امنیتی در هلمند و ده ها پاسگاه امنیتی دیگر در حومه های شهر ترینکوت ارزگان نشانه های چیست؟ برای مثال مناطق دای چوپان و خاک افغان و ساحات دیگر این مناطق چرا توسط پلان های منظم پاکسازی نمی شود در حالیکه چندین سال است که گروهای تروریستی در این مناطق کاملا جا به جاست؟ آیا حکومت نمی داند طالبان و تروریستان در کجا ها خانة امن دارند؟ قطعاً می داند؛ اما اینکه اقدام نمی شود سوالِ است که در ذهن همة مردم باقیست. نیروهای امنیتی افغانستان دیوار ضخیم و حفاظت کنندة کشور و نظام است. بنابر این خواستة ملت از مدیران ارشد کشور این است که نگذارید، این دیوار بوسیلة سیاست های دشمن پسندانة حلقات، تَرَک برداشته و آسیب پذیر شوند، که در آن صورت نه به نفع شما ست و نه به نفع ملت افغانستان.