نبود همبستگی و وفاق سیاسی در کشور

ساخت وبلاگ

جوامع پس از بحران و یا در حال گذار، شکست و ریخت های اساسی را تجربه می کنند. گاهی این کاستی ها خیلی عمیق و در ذات خود بحران ساز هستند؛ اما می شود با نیروی قوی و ارادة ملی گرا، ترقی محور و به دور از تعصب های تنگ قبیلوی به تمامی این معضلات اجتماعی و سیاسی فایق آمد. یکی از متغییر های بنیادین در روابط اجتماعی و سیاسی برای بیرون رفت از بحران های این چنینی آگاهی عامة مردم است. آگاهی و معرفت عمومی از سرنوشت مشترک در جغرافیای مشترک و در حوزه فرهنگی مشترک زمینه را برای نزدیک شدن، زیر چتر بنام ملت فراهم می کند. هرگاه موضوع آگاهی از منافع علیا و عمومی در سطح جامعه ریشه بگستراند خوشبختی سیاسی آن جامعه در حال تحقق است. تجربة تاریخی در خیلی از جوامع نشان می دهد کار روی این مساله زمان­بر است؛ اما نتیجه ژرف و اساسی در قبال دارد. با توجه به این مقدمه به عنوان یک اصل تاریخی، جامعه کنونی افغانستان در حالت مشابه قرار گرفته است. سپری کردن بحران های زیاد، تجربه های تلخ و شرین نظام ها و سازمان های سیاسی مختلف، شکاف های اجتماعی و ساختار های رنگارنگ مدیریتی و همچنان بد بینی های ناشی از عدم آگاهی و عدم پذیرش همدیگر و... تجربه های هستند که این مردم تا به حال دیده اند. در شروع قرن بیست و یکم میلادی فصل جدید از زندگی اجتماعی و سیاسی افغانستان رقم می خورد. این فصل مملو است از تغییرات و دگرگونی های بنیادین و ساختاری. خیلی از این دگرگونی ها و جا به جایی ها نزد عدة نامیمون محسوب می شود؛ اما برعکس نزد خیلی از مردمان این سرزمین به عنوان ارزش های والای انسانی و فرصت های عالی برای بهبود زندگی انسان ها در کشور مورد احترام و اکرام خاص هستند. اینها که اکثریت قابل ملاحظه اند و به این دستآورد ها به عنوان مولفه های که مردمان ما را به زندگی انسانی و تحمل همدیگر در یک وفاق ملی جمع می کنند، می نگرند.

فرصت بدست آمده در آغاز این قرن برای جامعة افغانستان چانسی است کم نظیر در تاریخ این ملک. اما این هم بدین معنا نیست که ما مشکلات خود را یک روزه بتوانیم حل کنیم و در یک فضای همبستگی ملی سخن بگویم؛ زیرا افغانستان جامعة پس از بحران است و مشکلات خود را داشته و دارد. کاستی های خیلی زیاد و حتی بحران آفرین که امروز نظام سیاسی ما را در چنگ دارد ناشی از همین نکته است. نگرش های متفاوت و متضاد نسبت به آینده کشور، ساختار نظام و حتی مردم، و چگونگی بهره برداری از امکانات و فرصت های ملی سبب شده است جامعة نوپای کشور پس از بحران ما را، دوباره به بنبست های بزرگ رو به رو سازد. پروسة دولت ملت با تأسف در این جامعه هنوز شکل نگرفته است. در نبود همین پروسة ملی است که فرق های نظام مند و سازمان یافته در سطح کشور و مردم دیده می شود. برای تحقق پروسة دولت- ملت، فرصت زمانی زیاد و کار فرهنگی و جدی ضرورت است. با سیاست های روز مرگی و چال های مبتنی بر حذف و تفرق نه تنها بر این امر مهم نمی رسیم بلکه از آن فاصله پیدا می کنیم. بدبختانه امروز در کشور کنش ها و نگرش های این چنینی حاکم است. وفاق و همبستگی ملی پیرامون منافع کلی مردم معنی پیدا می کند. وقتی صحبت از منافع ملی در سطح کشور است، بایست این مساله برای همه افراد جامعه که تذکره افغانستان را دارد عینی و ملموس باشد. همبستگی موضوع نیست که در قالب زور،  زر و یا تذویر فراهم شود، بلکه با آگاهی تام و تمام و برخورداری از کلیه امکانات و امتیازات ملی، تحقق این مسالة مهم امکان پذیر است. اشتباه نشود هیچ گاهی وفاق ملی چی در عرصة سیاست و چی در عرصه های دیگر به معنای تفاهم و کنار آمدن سازمان های سیاسی و یا احزاب های مختلف سیاسی در یک جامعه نیست. هرگونه ائتلاف های سیاسی را نمی توانیم مصداق همبستگی و وفاق ملی- سیاسی نام بگذاریم. زیرا در مفهوم وفاق ملی در هر زمینة که باشد باید تمامی افراد و مردمان کشور خود شان را بتوانند پیدا کنند. وفاق ملی و تفاهم ملی در بعد سیاسی و دیگر ابعادش، به هیچوجه به مسالة وحدت و ائتلاف سیاسی، آنهم برای رسیدن به قدرت یکی نیست. گرچه ما در افغانستان کنونی دولت بنام وحدت ملی داریم که متشکل از دو جناح اکثریت است؛ این یک ائتلاف سیاسی است برای کسب و اشتراک در قدرت، نه وفاق ملی- سیاسی. امروزه کشور ما از نبود چنین مهم به سختی آسیب می بیند و قربانی این امر، مردم و بخصوص توده های مردمی هستند. چند گانگی های سیاسی و کنش ها مبتنی بر ترس از همدیگر نیز ناشی از همین خلاء است که کشور با آن به صورت جدی رو به روست. عدة که در دامن قدرت چسپیده اند هراس از آگاهی عامه دارند، هراس از آدرس های گوناگون دارند، ترس از آینده سیاست و قدرت در کشور دارند. اینها همه در نبود فضای همبستگی و وفاق ملی بوجود می آید. اینان با همین برداشت شان از آینده، سیاست های روز مرگی را در پیش می گیرند. بیشتر بدنبال حفظ اقتدار اند و حتی اگر به قیمت نفاق و شکاف های کلان در سطح کشور هم باشد از اقتدار شان دست بردار نیستند. نبود همین امر سبب می شود عدة خواب های توسعه قلمرو کشور را تا سواحل ببینند و حاضر اند برای ابراز چنین رویا های اسکندرانی غیر واقع بینانة شان، همواره دشمن برای ملت بخرند. در سیاست های داخلی نیز خودی و بیگانه های مطرح است که زمینه را برا ایجاد شکاف ها در جامعه بیشتر می سازد. سیاست مافیایی می شود، تیمی و غیر تیمی بودن موضوع اصلی برای سیاست مداران ما شده است. ملاک و معیار های جذب به ادارات دولتی ارتباط با سیاسیون و یا یکی از شرکایی دولت است. سرمایه ملی به چیز های گفته می شود که نفعش برای عدة برسد؛ نه آن چیزیکه برای همه مردم نفع داشته باشد. فرصت ها و امکانات نه براساس منافع همه بلکه بر اساس خواست آدم های خاص تعریف شده و تطبیق می گردد. در جنگ با تروریستان و مخالفان مسلح دولت و دشمنان مردم افغانستان وفاق سیاسی وجود ندارد. سلیقه های آدم های خاص دستور می دهند نیروهای امنیتی چی بکنند و چی نکنند. کسانی صادقانه پیدا می شوند تا لانه های دشمنان مردم و ملت افغانستان را از بین ببرند، اما با عناوین مختلف فعالیت های چینین اشخاص را سد می کنند. نیروهای مسلح و مدافع کشور را در سردرگمی های فراوان قرار دادن و در حالت دفاعی نگهداشتن در برابر دشمنان مردم، همه بیانگر این است که در ساختار نظام سیاسی کشور، وفاق و همبستگی سیاسی وجود ندارد. همین نکته است که امروز مردم به دولت بی باور شده اند و امید چندان به کارآیی این دولت ندارند. لذا زنگ خطر است برای مدیران سطح بالای نظام که در صورت ادامة چنین وضع شکاف ها بیشتر شده و فرصت طلبان که خود شان نیز بگروند سیاه دارند بیشتر از این، ماهی مقصود می گیرند.      

تبرغنک سبز...
ما را در سایت تبرغنک سبز دنبال می کنید

برچسب : نویسنده : 0798482312o بازدید : 149 تاريخ : جمعه 9 مهر 1395 ساعت: 11:39